Taktyczne sposoby rozwiązywania walki sportowej w ju-jitsu - ogólne zasady

Elementy taktyki przy wykorzystaniu technik w obronie przed ciosem, kopnięciem i duszeniem.

 Taktyka sportowa, to celowy, racjonalny, ekonomiczny i planowy sposób prowadzenia walki, uwzględniający poziom umiejętności i możliwości własnych oraz przeciwnika, teren i warunki walki, a także regulaminy i przepisy obowiązujące w danej dyscyplinie.

Jednym z czynników mających wpływ na zwycięstwo w walce sportowej lub realnej jest taktyka walki. Jak można zauważyć w wielu dyscyplinach sportu dużą rolę gra doświadczenie zawodników. Doświadczenie natomiast ma duży wpływ na taktykę walki. Taktyka nie jest czymś co opanowuje się od razu tylko doskonalenie taktyki to proces wieloletni. Po wielu odbytych walkach nabędzie się doświadczenia a tym samym zawodnik nabędzie nowe umiejętności taktyczne. W zawodniku wraz z doświadczeniem wytwarza się istota myślenia taktycznego polegająca na zdolności do szybkiego przetwarzania informacji docierających w trakcie walki. Umożliwia to przewidywanie działań przeciwnika a następnie znalezienie drogi do sukcesu.

W sportach walki taktykę dzieli się na taktykę w obronie i taktykę w ataku. Generalną zasadą postępowania taktycznego jest wybór optymalnego rozwiązania maksymalnie wykorzystującego własne możliwości, przy jednoczesnym ograniczeniu walorów przeciwnika.

W zależności od predyspozycji fizycznych i psychicznych zawodnika inna jest taktyka walki.

Ważne jest aby potrafić narzucić przeciwnikowi własny styl walki a jeśli tego się nie da należy dopasować taktykę do postępowania przeciwnika.

 Ogólnie tak jak w judo taktykę w ju-jitsu mogą scharakteryzować trzy zasady

 1.    Go-no-sen - opóˇniona aktywność charakteryzująca się ruchem defensywnym i kontrakcją

2.    Sen - inicjatywa ataku, która - chociaż z założenia obronna - występuje równocześnie z atakiem przeciwnika

3.    Sen-no-sen - inicjatywa w ataku polegająca na przetworzeniu stanowczej obrony w gwałtowny atak w odpowiednim momencie

Taktyka walki sportowej musi odbiegać od walki realnej. Sztuki walki nastawione są głównie na formy obronne w sportach walki natomiast trzeba opanować również techniki ataku.

Wyobraˇmy sobie dwóch zawodników stojących na macie i czekających który pierwszy zaatakuje. Po kilku sekundach sędziowie ukarali by zawodników za pasywność.

Przepisy sportowe wymuszają na zawodniku ciągłą aktywność. Rozmiar pola walki natomiast wymusza poruszanie się w określonym obszarze i po tzw. kole aby uniknąć przekroczenia pasa bezpieczeństwa.

Bardzo dobrym rozwiązaniem taktycznym jest narzucenie własnego tempa walki i zarzucenie przeciwnika technikami. Istnieje wtedy duże prawdopodobieństwo pogubienia się rywala w technikach obronnych i popełnienie przez niego błędu który następnie możemy wykorzystać.

Taktyka przeprowadzania walki zależy od tego z jakim przeciwnikiem walczymy i która to jest walka z kolei. Duże znaczenie ma również ile walk pozostało jeszcze do końca turnieju aby zdając sobie sprawę z własnej wytrzymałości odpowiednio dawkować wysiłek.

Zawsze na początku musi nastąpić rozpoznanie nawet jeśli przeciwnik jest nam dobrze znany. Następnym krokiem jest szybkie poruszanie się w obrębie pola walki aby zmusić przeciwnika do popełnienia błędu. Bardzo praktyczne jest przed przystąpieniem do ataku uśpienie czujności przeciwnika. Jeśli czujemy się niepewnie w walce w stójce dążmy do walki w parterze i na odwrót.

Po przeprowadzonych obserwacjach różnych walczących zawodników można było zauważyć że atak mający zasadniczy wpływ na zwycięstwo następował zazwyczaj:

•  po niedokończonym ataku przeciwnika
•  bezpośrednio po sygnale rozpoczęcia walki
•  po wznowieniu walki gdy przeciwnik nie oczekiwał nagłego ataku
•  podczas pozorowania ataku przez przeciwnika
•  kiedy nie wyszedł pierwszy atak i przeciwnik upewnił się o jego nieskuteczności
•  po niedokładnym ataku przeciwnika
•  na skraju maty gdy przeciwnik pilnował się aby nie dostać upomnienia za opuszczanie pola walki
•  po wcześniejszym wprowadzeniu przeciwnika w błąd

W treningu taktyki należy uwzględnić nie tylko przygotowanie techniczne zawodnika ale również jego przygotowanie psychiczne. Zgodnie z maksymą że “Walczy się ciałem ale wygrywa głową”

Musimy wyszkolić w zawodniku tzw. myślenie operacyjne i taktyczne, szybkie podejmowanie decyzji. Nauczyć zawodnika jak ma sobie dawać radę z zawodnikami o rożnych stylach walki.

W walce sportowej musimy wyszkolić w zawodniku różne formy ataku jeśli będzie walczył np. z zawodnikiem bardzo pasywnym.

Bardzo duże znaczenie jest wyrobienie w szkolonym zawodniku umiejętności koncentracji bez względu na warunki w jakich będzie walczył oraz samokontroli emocjonalnej. Zawodnik zbyt pobudliwy i nie potrafiący się opanować bardzo szybko może popełnić błąd lub też spowodować kontuzję przeciwnika.

Przede wszystkim jednak należy potrafić wprowadzać i wykorzystywać elementy zaskoczenia tak samo w walce sportowej jak i walce realnej.

Metody osiągnięcia zwycięstwa w walce:

• Zaskoczenie - rozpoznanie silnych i słabych stron przeciwnika i nieujawnianie swoich zamiarów
•  Potencjalizacja - ukrywanie swoich prawdziwych zamiarów
•  Koncentracja sił w miejscu i czasie rozstrzygającego starcia
•  Wykorzystanie dla własnych celów funkcji i zasobów przeciwnika
•  Kunktacja - granie na zwłokę(oczywiście jeśli mamy przewagę punktową) - często stosowana w sporcie metoda mało widowiskowa ale przynosząca często dobre rezultaty.
• Zastraszenie przeciwnika w pierwszych momentach pojedynku.

W walce sportowej np. po dojściu do zwarcia i wykonaniu kilku wychyleń zawodnika łatwo się można zorientować  się w słabych i silnych stronach przeciwnika. Rozpoznanie takie można też przeprowadzić w walce w dystansie kiedy do wykonaniu kilku próbnych ataków rękami i nogami obserwujemy reakcję przeciwnika.

 

Poniżej znajduje się schemat sposobów walki przeciwnika wg. Lewisa i Corcorana (1987 r.)

W obronach przed ciosami i kopnięciami podstawowymi zasadami taktycznymi jest utrzymanie właściwego dystansu i zejścia z linii ataku. W szczególności przy bardzo silnych uderzeniach i kopnięciach przeciwnik posiada niestabilny punkt równowagi który możemy wykorzystać przy dokonywaniu kontrataku.

Niektórzy zawodnicy podczas kopnięć przeciwnika stosują skrócenie dystansu i wyprzedzenie ataku rywala własnym atakiem. Kopniecie w pierwszej fazie wykonywania nie osiągnęło jeszcze pełnej dynamiki i pozbawione jest siły. Przeciwnik natomiast wytrącony z równowagi podatny jest na wszelkiego rodzaju podcięcia i wychylenia. Natomiast przy uderzeniach ręką przeciwnik zawsze musi się trochę odsłonić co należy wykorzystać w szybkim kontrataku. Odpowiednie szybkie zejście z linii ataku wytrąci przeciwnika z równowagi i odsłoni jego wrażliwe punkty.

Przy duszeniach natomiast należy pilnować aby duszenie nie zostało do końca założone i dążyć za wszelką cenę do zerwania uchwytu. Dobre wyniki w obronach przed duszeniami dało zaobserwować u zawodników którzy powstrzymując założenie duszenia u siebie próbowali założyć duszenie lub dˇwignię odsłoniętemu przeciwnikowi.

Reasumując aby osiągnąć sukcesy sportowe zawodnik musi przejść przygotowanie taktyczne, techniczne, wytrzymałościowo-siłowe, psychiczne i teoretyczne. Każdy z tych etapów szkolenia ma ogromny wpływ na wszechstronne wyszkolenie zawodnika